Schrijven helpt Dorien om haar gedachten op een rijtje te zetten. Dat blijft ze doen, ook al is ze nu buiten strijd. In deze Bossy Story neemt ze je mee door enkele notities van de afgelopen maanden. Echte eyeopeners die jou als ondernemer ongetwijfeld aan het denken zetten. Deze maand zoomt Dorien in op systemen, stilstaan en Bossy’s comeback. 

1° How it feels vs. how it looks

Ik hecht veel belang aan het idee hoe mijn leven aanvoelt, eerder dan hoe het eruitziet. Een mooie reminder die me vaak helpt wanneer er (belangrijke) keuzes gemaakt worden. En soms gebeurt het dat je een inkijk krijgt in hoe anderen vinden dat het er bij jou uitziet, wat “het” ook moge zijn. (lacht) Zo was ik enkele weken geleden te gast op een retreat van Laurence Uvin. Ik kreeg er complimenten over hoe Bossy van buitenaf nog steeds blinkt. Dat we er, ondanks alles, in slagen om op regelmatige tijdstippen te inspireren, in de vorm van mails, stories en posts. Maar, werd er door iemand aan toegevoegd, Bossy heeft natuurlijk een groot team. De onderneemster in kwestie zette zichzelf weg als kleine speler en Bossy als het tegenovergestelde. Een interpretatie die in beide gevallen niet helemaal strookt met de werkelijkheid, althans niet met de mijne. En dus verklapte ik wat voor Bossy het beste werkt. De sleutel tot consistentie zit ‘m volgens mij niet in een XL team, maar wel in systemen. Die zorgden ervoor dat, toen ik uitviel en vervolgens Jennifer op zwangerschapsverlof vertrok, Divinia zonder veel moeite kon overnemen, al was dat vaak maar enkele uren per week. Ze wist welk type nieuwsbrief wanneer uitgestuurd moest worden. En als er last-minute een aanvraag kwam van een partner om content te creëren, kon ze terugvallen op eerder uitgewerkte campagnes. Laat je dus niet misleiden door hoe iets er van buitenaf uitziet. Dat zorgt er vaak voor dat het onmogelijk lijkt voor jou om die dromen ook waar te maken, terwijl dat echt niet zo hoeft te zijn. Vraag liever hoe een andere ondernemer een bepaald project klaarspeelt in plaats van zelf uit te maken dat zoiets niet haalbaar is voor jou. 

bynouchka_Bossy_Story_Dorien_Camps
© BY NOUCHKA
“Op een ochtend stond ik onder de douche en besefte ik: het draait hier niet om Bossy.”
– Dorien Camps 

2° Stilstaan is niet per se achteruitgaan

Onlangs kreeg ik een brief in de bus. Of beter: een uitnodiging. Niet voor een of ander fancy netwerkevent, jammer genoeg, maar wel voor een gesprek bij de controlearts. Ik was immers al bijna een jaar arbeidsongeschikt, stond er. Hoewel ik eerst dacht dat ze zich vergist hadden, moest ik na wat rekenen toegeven dat het klopte. In juli is het een jaar geleden dat mijn wereld op z’n kop gezet werd door de diagnose. Bijna 12 maanden later domineren de medische afspraken nog steeds mijn agenda. En hoewel ik daar soms zo ongelofelijk boos van kan worden – ik denk wel wat beters te doen te hebben – leer ik mijn nieuwe leven elke dag wat meer appreciëren. Ik wist al langer dat deze periode er eentje is die bol staat van het potentieel, maar soms wil je het gewoon niet zien. Je wil knallen, zoals iedereen rondom je. Net door dat niet te doen, zie ik hoe absurd ik soms bezig was. Of mag ik zeggen: hoe absurd jullie bezig zijn? Ik vreesde dat elke move van een collega-onderneemster me fomo zou bezorgen, van het lanceren van een nieuw product tot een retreat op een magische plek. Het tegendeel blijkt, voor een groot stuk, waar. Stilstaan is niet per se achteruitgaan. Wat het dan wel is? Luisteren zonder te reageren, uitzoomen zonder in actie te schieten, denken zonder te doen. Het zorgt ervoor dat het stof gaat liggen en de belangrijke zaken nu echt zichtbaar worden. 

3° Het belang van de comeback 

Toen ik pas enkele maanden out was, dacht ik al aan de manier waarop ik, of beter Bossy, terug zou komen. Ik mocht deze “kans” niet voorbij laten gaan, en zou achter de schermen aan een Bossy 2.0 kunnen werken. Eens de chemo goed en wel door mijn lijf liep, liet ik die “kans” meteen schieten. Werken is geen optie als je zowel fysiek als mentaal overhoop gehaald wordt zoals alleen kanker – en bij uitbreiding de behandeling – dat kan. Toch bleef de druk om Bossy naar een hoger niveau te tillen daar ergens hangen. Als een grijze wolk die deel uitmaakte van een mist die al maanden niet wilde wegtrekken. Een vreselijk gevoel. Na een tijdje bleken de wolken toch weg te trekken. En op een ochtend stond ik onder de douche en besefte ik: het draait hier niet om Bossy. Ik moet geen nieuwe producten, partnerships of logo hebben als Bossy weer op gang komt. Al denkt een welbepaald modemerk nog steeds anders over dat laatste, maar soit. Ik ben degene die verandert. En het is die verandering die Bossy beïnvloedt, in de meest positieve zin. 
Het voelt heel spannend om na maanden voor mezelf te schrijven opnieuw iets te delen. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe jij deze Bossy Story onthaalt. Laat me iets weten via DM op Instagram of deel je favoriete stuk en tag @wearebossy. Merci, en tot binnenkort! 
Beeld: BY NOUCHKA
door Dorien Camps