The Book Club is Bossy’s ode aan het geschreven woord. Laat je als lezer verrassen door interviews met auteurs, interessante lijstjes en de favoriete boeken van Team Bossy. Het doel van deze rubriek: je online inspireren voor je volgende offline rustmoment. Dorien belde met Eva Daeleman, die vanuit haar camper meer vertelde over ‘En dan vraag ik me af: doe ik het wel goed, het leven?’

Ik kon niet anders

“Heb je ervan genoten?”, vraagt ze nog voor ik mijn eerste vraag hebt gesteld. Er schuilt duidelijk nog een stukje journalist in Eva Daeleman. Ik antwoord zonder twijfelen: “Enorm! Soms moest ik het boek even wegleggen om de inhoud te laten bezinken, andere keren ging het niet snel genoeg, dan verslond ik hoofdstuk na hoofdstuk. De afgelopen maanden ging dit boek met me mee, het was mijn compagnonne de route. En dan vraag ik me af: hoe doe je dat, zo’n diepgaand boek schrijven, terwijl je nog heel wat andere rollen vervult?”
“Dankjewel!”, zegt Eva, “Fijn om te horen! Maar om heel eerlijk te zijn, Dorien, die vraag stel ik mijzelf ook nog altijd. Hoe heb ik dit project klaargespeeld? Ik denk dat dit trouwens een vraag is die je lezers zich ook vaak stellen, vrouwen die zowel op als naast de werkvloer ondernemend zijn. Waarom ik dit tot een goed einde wist te brengen? Omdat ik niet anders kon. Dit boek heeft me geroepen. En ik ben zo blij dat ik geluisterd heb. Het schrijfproces heeft me weer thuis gebracht bij mezelf.”
Ik begrijp wat ze wil zeggen, en toch wil ik er nog wat dieper op in gaan. Hoe dan, vraag ik haar nog een keer. “Wacht”, zegt Eva, “ik zoek een manier om dit te verwoorden zonder te zweverig te klinken. (lacht) Ik heb het boek geschreven vanuit een verbinding met het leven. Ik heb het met andere woorden niet vanuit mijn hoofd gedaan, omdat het moest, maar eerder omdat ik het zo graag wilde. Zie je het verschil? In de praktijk is de deadline wel een keer verschoven. Toen ik het idee voorlegde aan mijn uitgever, in de zomer van 2020, was ik zwanger. Ik zou in oktober bevallen en in mei het manuscript indienen. Dat was achteraf gezien onmogelijk, met een baby die amper slaapt. Ik koos voor mezelf en heb de deadline uitgesteld.”
Eva_Daeleman

“Lummeltijd – je weet wel, van die uren dat je heerlijk nikst ter voorbereiding op het echte werk – was er niet. Soms was er zelfs geen creativiteit.”

– Eva

Eerlijk en donker

“Aan een boek schrijven gaat een intern proces vooraf. Ik zit zes tot acht maanden in mijn hoofd en vraag me in die periode bij elk gesprek af of ik daarmee iets kan in mijn boek. Een vermoeiende tijd, ook voor mijn man. (lacht) Wanneer ik het schrijfproces aanvat, graaf ik me onder in mijn verhaal. ‘Omdat het kan’ schreef ik bijvoorbeeld op drie weken. Ik werkte dag en nacht aan dat boek. Side note: ik had in die periode man noch kind. Tijdens het schrijven van ‘Woman up’ volgde ik twee maanden lang mijn creatieve flow. Ik heb hoofdstukken geschreven om twee uur ‘s middags, maar evengoed om drie uur ‘s nachts. Met dit boek lag dat nét iets anders. Ik kon alleen schrijven wanneer mijn dochter sliep. Lummeltijd – je weet wel, van die uren dat je heerlijk nikst ter voorbereiding op het echte werk – was er niet. Soms was er zelfs geen creativiteit.” En dan? “Dan besloot ik om me vooral niet schuldig te gaan voelen. Je kan zoiets niet forceren.” 
Ik wilde Eva niet vragen waar ze als auteur de inspiratie haalt. Ietwat cliché, toch? Tot ze het onderwerp zelf aansnijdt en er iets heel moois over deelt… “Vroeger vond ik inspiratie in alles. Ik las ook heel veel en wilde constant bijleren. Vanaf het moment dat ik zwanger was, had ik nog weinig zin om kennis te vergaren. Ik had het gevoel dat ik vol zat. Ik kreeg er precies niets meer bij. (lacht) In een volgende fase bleef dat bijzondere gevoel hangen, alsof alles wat ik moest weten, al in mij zat. Dat vertrouwen heeft me geholpen bij het schrijven van dit boek.” Eva wilde vooral dat het een eerlijk boek werd, wat ervoor zorgde dat het af en toe ook best donker aanvoelde. “Ik heb het boek opgedragen aan Moon, mijn dochter, in de hoop dat ze de drang naar perfectie nooit zo zal aanvoelen. Mijn hart breekt wanneer ik zie hoe we in onze maatschappij iedereen van kinds-af-aan evalueren en perfectioneren. Dus ja, het boek heeft ook z’n donkere kantjes, net omdat ik zo diep gegaan ben. Mijn doel was vooral om een eerlijk boek te maken, en dat betekent ook: de minder mooie dingen aan het licht brengen. Het mag ook niet gemakkelijk zijn.”

“Toen ik mijn boek ging inlezen, luidop, in een studio, met een wildvreemde technicus erbij, moest ik wel eens lachen om mijn hersenspinsels.”

– Eva

Gênant of net herkenbaar

Zichzelf blootgeven op papier vindt Eva dan weer wel gemakkelijk. “Het is niet mijn eerste keer. Ik ben ook niet het soort schrijver die zinnen tien keer naleest. Integendeel. Ik schrijf heel der hoofdstukken, lees ze één keer na en stuur ze dan meteen door naar de uitgever. Toen ik mijn boek ging inlezen, luidop, in een studio, met een wildvreemde technicus erbij, moest ik wel eens lachen om mijn hersenspinsels. Maar evengoed blonk ik van trots om de mooie zinnen die ik had verzonnen. Nu ja, verzonnen, alles is waargebeurd hé. Alleen hier en daar wat ingedikt om het verhalender te maken. Het belangrijkste is dat je je er in herkent, en dat ik dan weer besef dat ik niet alleen ben. (lacht) Een boek schrijven werkt zo bevrijdend. Ik ben over het stukje heen dat het gênant is om over je gevoelens te praten. Het draait vooral om de herkenbaarheid. De drang om goed genoeg bevonden te worden is gepasseerd.” 
Een terugkerende vraag in onze book club: voor wie is dit boek? “Voor mensen die perfectie nastreven. Voor mensen die heel veel energie steken in anderen, en er ook altijd goed voor willen doen. Voor mensen die denken dat ze de enige zijn. Voor mensen die zich veel vragen stellen. Kortom: voor heel veel mensen. (lacht) Eigenlijk is dit boek er eentje van een mens voor een mens. We vragen ons allemaal wel eens af of we goed bezig zijn. Het feit dat je je die vraagt durft stellen, toont aan dat je een intern proces aan het afleggen bent. Soms denk ik dat het makkelijker is om me dit niet af te vragen, maar dat is niet de weg die ik in dit leven mag afleggen.” 

Tot slot heeft Eva ook nog een vraag voor jou: “Als je je afvraagt of je het wel goed doet, wat betekent goed dan voor jou? Ik geloof dat je veel meer voldoening haalt uit een leven waarin je dit zélf bepaalt.”

Benieuwd naar het boek? Je koopt ‘m hier. Meer Eva? Check evadaeleman.be!
door Dorien Camps