Ik wilde Eva niet vragen waar ze als auteur de inspiratie haalt. Ietwat cliché, toch? Tot ze het onderwerp zelf aansnijdt en er iets heel moois over deelt… “Vroeger vond ik inspiratie in alles. Ik las ook heel veel en wilde constant bijleren. Vanaf het moment dat ik zwanger was, had ik nog weinig zin om kennis te vergaren. Ik had het gevoel dat ik vol zat. Ik kreeg er precies niets meer bij. (lacht) In een volgende fase bleef dat bijzondere gevoel hangen, alsof alles wat ik moest weten, al in mij zat. Dat vertrouwen heeft me geholpen bij het schrijven van dit boek.” Eva wilde vooral dat het een eerlijk boek werd, wat ervoor zorgde dat het af en toe ook best donker aanvoelde. “Ik heb het boek opgedragen aan Moon, mijn dochter, in de hoop dat ze de drang naar perfectie nooit zo zal aanvoelen. Mijn hart breekt wanneer ik zie hoe we in onze maatschappij iedereen van kinds-af-aan evalueren en perfectioneren. Dus ja, het boek heeft ook z’n donkere kantjes, net omdat ik zo diep gegaan ben. Mijn doel was vooral om een eerlijk boek te maken, en dat betekent ook: de minder mooie dingen aan het licht brengen. Het mag ook niet gemakkelijk zijn.”