Je beslist niet alleen over je eigen leven, maar ook over dat van je kinderen. Dat doe je sowieso als ouder, maar als je geen ingrijpende keuzes maakt, sta je daar minder bij stil. Hoe ervaar jij dat?
We noemen onszelf The Nomads Family want we waren altijd onderweg. Het was niet zo dat we van tevoren een bepaald stappenplan wilden volgen. We zagen graag wat er op ons afkomt en pasten ons dan aan. Eén ding is wel altijd een zekerheid geweest: we wilden in de bergen wonen en niet in België. Met The Nomads Bus, een Amerikaanse schoolbus die we hebben omgebouwd tot een hostel op wielen, hebben we vier jaar lang door Europa gereisd. Daarna hebben we twee jaar voor een camper gekozen. Op een bepaald moment zei ons dochtertje Fenna tegen me: “Mama, ik mis mijn vriendjes.” Fenna was toen zes jaar, een leeftijd waarin kinderen meer nood hebben aan stabiliteit. Vervolgens hebben we als gezin de beslissing genomen om één testjaar te doen in Åre, een skigebied in het midden van Zweden. Na dat jaar zouden we beslissen of we daar definitief blijven wonen. We hebben Fenna op een volwassen manier daarbij betrokken. Onze zoon Ziggy was en is nog te klein daarvoor. Na een maand heb ik aan Fenna gevraagd: “Wat wil jij: terug naar België of in Zweden blijven?” Ze zei me snel: “Nee, ik wil blijven. Ik ben hier superblij.” Laat je kinderen voelen dat ze deel uitmaken van een keuze. Waar jij als ouder blij bent, dan zijn je kinderen ook blij want zij voelen dat. Luister naar je kind want in dat opzicht is er echt wel tweerichtingsverkeer. Stel dat je héél graag in Italië wil wonen maar blijft doorploeteren in België. Wedden dat je kind meer zal hebben aan die gelukkigere versie van jou in Italië?
