Zelfzorg is een ding. Self-Care Sundays, Treat Yo’self, last minute een hot stone massage inboeken… Sandra is fan. Echte zelfzorg is voor haar echter iets anders. Massages en ontspanning zijn amper een pleister op de wonde wanneer je je op alle andere momenten van het jaar ongelukkig voelt, onder druk staat en stress ervaart. Het is een tijdelijke quick fix, een symptoombestrijder. Echte zelfzorg neemt ze sinds kort bijzonder ernstig. Het vormt voor haar de grootste uitdaging én grootste geluk. De ultieme schakel in dit proces blinkt uit in haar eenvoud: marge inbouwen. Ze deelt met jou vandaag hoe negatieve ruimte in je planning zorgt voor positieve ruimte in je lichaam en brein.

Wanneer je lichaam roept, moet je luisteren

Ik heb jaren geleefd aan 200 kilometer per uur. Hard en veel werken, veel trainen en wedstrijden spelen, eten wat ik wou wanneer ik dat wou, mannen onder tafel drinken, uitgaan tot de zon opkomt, amper vier uur slapen en dan terug werken. Ik deed het allemaal en ik ging als een speer door mijn leven. Ik voelde me onoverwinnelijk en had werkelijk bakken energie. Tot plots het licht uitging. Zonder pardon, zonder aankondiging. Of zo leek het toch. Zo plots was het allemaal echter niet.
Ik heb jaren regelmatig symptomen gehad: niet kunnen inslapen, beschadigde tanden van het knarsen, darmontstekingen, rugpijn, blessures. Mocht lichaamsontkenning een olympische discipline zijn, ik had jaren goud behaald. In mei 2017 kwam het eerste verdict: bijnieruitputting. Ik liet me niet kennen, zelfs al sleepte ik me door elke minuut van de dag en kon ik de letters op mijn scherm niet lezen. Niemand kon me tegenhouden, ook die diagnose niet. In augustus volgde de genadeslag: een zware lekkende darm. Met het advies om me onmiddellijk te laten screenen op de ziekte van Crohn. Zo erg was het gelukkig niet met me gesteld. Er diende zich een momentum aan: ik aanvaardde mijn ziektebeeld of ik zou chronisch ziek worden. Ik ben meteen gestopt met werken om te kunnen genezen. Wat volgde was een aaneenschakeling van activiteiten die niet meteen onder de noemer ‘rust en herstel’ vallen: ik volgde vier opleidingen en ondernemerstrajecten, ik startte aansluitend als ondernemer met daarop volgend een periode die getekend werd door paniekaanvallen en extreem uitstelgedrag waarbij de osteopaat telkens mijn ontstoken rug en darmen probeerde in balans te krijgen. Ik had mijn les duidelijk nog niet geleerd.

Do the work

Het heeft uiteindelijk twee volle jaren, onnoemelijk veel huilbuien, gesprekken met coaches, met de psycholoog, mijn man, vele gevechten met mijn lichaam en mentale dips nodig gehad om deze maand te beseffen: mijn standaard zelfzorg sucks monkeyballs. Ik ben van nature een enthousiasteling. Van een understatement gesproken. Je kan me best vergelijken als een springbal die zichzelf als een komeet in de atmosfeer opbrandt. Omdat ik mezelf onderweg wel eens durf te vergeten. Ik ga zo op in mijn passie maar ook in mijn bewijsdrang, perfectionisme en people pleasing dat er geen ruimte overblijft voor mij. Ik heb ondertussen geleerd dat ik zonder zelfzorg geen leven heb. Ik word dan de treurigste versie van mezelf. Onrustig, gespannen, onproductief, amper ademend en met pijn in het lichaam. Ik weet nochtans waar mijn zelfzorg begint. Het begint waar people pleasing eindigt:

  • Stop met te doen wat energie vreet.
  • Zeg niet zomaar op alles ja.
  • Maak een planning, ook voor je vrije tijd.

Magie in de marge

En toch ben ik er nog lang niet met deze lijst. Ik heb er nu twee maanden opzitten die aanvoelden alsof ik geleefd werd, ondanks dat ik elke dag de leukste dingen ter wereld heb mogen doen. Het is niet omdat je gekozen hebt voor een leven met vrijheid waarbij je je passie en talenten inzet, dat je geen toelating meer hebt om je vermoeid of gestresseerd te voelen.

Ik heb als een opgejaagde hinde van uur tot uur gesprongen, van de ene opdracht naar de andere. Zeven dagen op zeven. Ik had thans een stevige planning: ik had beslist om enkele opdrachten af te ronden en niet zomaar meer op alles ja te zeggen. En toch ben ik zwaar in het rood gegaan. Ik ben in heel mijn opzet namelijk een cruciale factor vergeten. Eentje die ik eerst als ‘nice to have’ beschouwde maar nu overduidelijk als levensnoodzakelijke hefboom in mijn aanpak zit: het inbouwen van marges. Het volledige inzicht is gekomen na het lezen van dit artikel, waarin een definitie wordt beschreven van het principe:

Margin is the space between our load and our limits. It is the amount allowed beyond that which is needed. It is something held in reserve for contingencies or unanticipated situations. Margin is the gap between rest and exhaustion, the space between breathing freely and suffocating.

De auteur onderscheidt vijf gebieden waarin je buffer nodig hebt:

  • Fysiek
  • Emotioneel
  • Tijd
  • Financieel
  • Creatieve ruimte / mentale energie

Voorlopig neem ik geen nieuwe opdrachten of afspraken meer aan tot einde juni. Door geen extra commitments meer aan te gaan, en zelfs enkele te schrappen, sta ik mezelf toe om te recupereren: mentaal, creatief en fysiek. Ik voorzie buffers om gezond eten te maken, om rustig te ontbijten, om te bekomen tussen mijn afspraken door, om mails te beantwoorden en om takenlijsten te updaten. Ik wil voor eind mei de zomermaanden ingepland hebben. Want opbranden zoals in 2017, dat is gewoonweg geen optie meer.

Als er één vorm van zelfzorg is die ik je toewens is het wel die van marge. Gun jezelf de nodige ruimte om de leukste, gezondste en meest performante versie van jezelf te zijn. Ik ben benieuwd: aan welke marge heb jij dringend nood? Deel het met ons via @wearebossy op Instagram, want toegeven dat je buffer nodig hebt is een eerste belangrijke stap.

Beeld Tim Goedhart via Unsplash

door Sandra Guns