Wanneer je je gaat verdiepen in onderwerpen over female empowerment, kom je snel terecht bij de welbekende krabbenmand, de discussie over quota en het dramatisch lage aantal vrouwen in leiderschapsposities. En laten we de loonkloof niet vergeten. Maar de concepten ‘vrouwelijk ondernemerschap’ en ‘vrouwelijk leiderschap’ zijn zo veel breder dan dat. Intrapreneur Lieneke Verrest neemt je mee naar de positieve kant van de discussie.
Working mom bias
Net zoals veel vrouwen van mijn generatie, begon ik na mijn afstuderen met het nastreven van mijn grootse ambities en carrière. Nu, tien jaar later, is mijn ambitie niet veranderd, maar ziet mijn werkend leven er heel anders uit. Zo heb ik mijn sollicitatiegesprek bij Exact, mijn huidige werkgever gehad met een baby van zes weken oud, blijk ik scherp en goed te functioneren ongeacht het aantal uren slaap (handig in het geval van doorkomende tandjes of nachtmerries) en durf ik wel te stellen dat ik vele malen efficiënter ben geworden in het uitvoeren van mijn werk (want ja, soms moet je balanceren tussen ziek kind en te veel meetings). Toch zie ik om me heen zo vaak die negatieve bias die bij werkende moeders lijkt te horen. En dat is jammer. Hoog tijd voor een gesprek met vier andere vrouwen om onze blikken te vergelijken én te verruimen.
Rete-ambitieuze millenials
“Mijn idolen en rolmodellen kwamen uit tienertijdschriften en waren hoofdzakelijk zangeressen of actrices”, aldus Emilie Sobels. “Redelijk onbereikbare doelen als het je zowel ontbreekt aan enige zangkwaliteiten of acteerambities. Hoe anders is het voor alle jonge meisjes nu, die in influencers, vloggers en vrouwelijke ondernemers voorbeelden zien die tonen welke mogelijkheden er voor ze liggen?” Sobels is mijn eerste voorbeeld. De Nederlands is tweeëndertig en heeft een behoorlijke track-record als founder van #Workmode en The Selfmade Summit. Daarnaast is ze schrijfsters van drie boeken. Zij gelooft in de magie van het bij elkaar brengen van vrouwen en in haar rol om jonge meiden te inspireren. Haar enorme drive en ambitie in combinatie met haar ‘purpose-drive’-ambitie zijn typerend voor veel millenials.
“Het gaat over bewust keuzes maken. Wat is je droom, wat is je bijdrage?” – Jiske
Alle ballen verzamelen
Ik kijk ook op naar Emily Jacometti, founder van meerdere bedrijven in de gaming industrie én moeder van drie kinderen. Als ceo in de gaming industry valt er nog behoorlijk wat te winnen: 16% van de werknemers is vrouw en maar 1% heeft een management-functie. Emily bezit dezelfde tomeloze ambitie, passie en een gevoel van verantwoordelijkheid als Sobels om een eerlijk en transparant beeld te geven van zichzelf. “Met de verantwoordelijkheid voor drie jonge kinderen voelt het als een Ikea-ballenbak die over je uitgestort wordt. Je bent simpelweg niet meer de baas over je eigen tijd”, zegt Jacometti. “We hebben het altijd over de negatieve kanten van vrouwen: ze zijn emotioneel of hebben niet alleen professionele ambities. Maar ik zie juist de positieve bias. Ik ben supergoed in strak plannen, het is een soort militaire operatie: ik kan effectief met mijn tijd omgaan. Wanneer je een gezin hebt, word je gedwongen om die skills aan te leren.”
Keuzevrijheid
Maar hoe voorkom je dat je afstevent op een burn-out of dat je als moeder het gevoel krijgt, intrinsiek of opgelegd, dat je op fronten tekortschiet? Hierover vind ik inspiratie bij Jiske Barten, founder van SparkL en senior coach bij Franklin Covey. “Ik hoor mensen zichzelf vaak afvragen: ‘Hoe overleef ik dit?’. Ik zou het willen omdraaien. Het gaat over bewust keuzes maken. Wat is je droom, wat is je bijdrage? Hoe wil je zijn als ondernemer, als moeder, als vriendin en hoe wil je zijn als jezelf, want jij bent er ook nog. Dat komt vaak op de laatste plaats”, aldus Barten. “Ik heb helder welke dingen ik belangrijk vind. Ik laat mijn agenda niet regeren over de rest van mijn leven.”
Het maken van keuzes heeft niets te maken met je ambitie of de mogelijkheid om succesvol te zijn. Maar waarom maken we dan niet altijd de juiste keuzes voor onszelf? Misschien moeten we wat minder bang zijn. Emilie Sobels verwoordde dit mooi: “Ik heb ooit als advies gekregen dat geen enkele keuze definitief is. Elke keer als ik een hele moeilijke beslissing moet maken, of wanneer ik op een soort tweesprong sta, dan zorgt die uitspraak ervoor dat ik kan relativeren en kan denken. Ik ga nu misschien naar links, maar dat betekent niet dat ik nooit meer terug kan. Daardoor blijf ik niet hangen en durf ik weldegelijk knopen doorhakken, hoe moeilijk ze ook zijn.”
“Waar veel managers sturen op kpi’s en resultaat, hebben weinigen écht door wat er speelt in hun team” – Lieneke
Flexibele werktijden
Mijn vierde bron van inspiratie is collega Florien de Nijs. Zij beaamt dat en is een voorbeeld daarin. Zij kiest er bewust voor om ’s avonds te werken om zo ruimte te maken voor haar gezin op andere momenten. Want waarom zou je van negen tot vijf moeten werken? Zichtbaarheid op de werkvloer, wat Florien trouwens een mannending vindt, moet plaatsmaken voor vertrouwen. “Wees kwetsbaar en bereid om keuzes te maken en ga daar dan voor. Wanneer je iets wil, maak dan een plan en laat je daar niet van weerhouden”, aldus de Nijs. En daarmee legt ze het fundament voor een culturele omslag binnen ons bedrijf. Leading by example laat ze niet alleen aan haar team zien, maar ook aan anderen in de organisatie. En dit schept voor mij, maar ook voor anderen, de mogelijkheid om nog steeds mega ambitieus én compromisloos te zijn wanneer het aankomt op de kwaliteit van leven.
En ik? Ik ben mijn werk, ik ben moeder, en ik ben ik. Werk en privé is een spectrum, waarin ik het ene moment meer de ene kant op leun en daarna de andere. Het zit hem in de keuze die ik maak, op een heel bewuste manier. En dus ben ik trots, op die mama-stempel. Want blijkbaar heb ik de manier waarop ik thuis mijn gezin run en mijn kinderen vertrouwen geef, meegenomen in mijn werkende-ik. En heb ik daarmee ruimte gecreëerd waardoor anderen open en eerlijke gesprekken met me aangaan. En volgens mij is daar nog flink wat te terrein winnen, in heel wat ondernemingen. Want waar veel managers sturen op kpi’s en resultaat, hebben weinigen écht door wat er speelt in hun team. En in deze tijd, waarbij iedereen thuis werkt en er zo hard gefocust wordt op de wellbeing van werknemers, is dit helemaal zo gek nog niet.
Beeld: Sai De Silva via Unsplash
