“Doe wat je gelukkig maakt en laat dat schuldgevoel links liggen”

Dat antwoord is anders wel de nagel op de kop! (lacht) Door de coronacrisis zit ik al meer dan tien dagen binnen met mijn zoontje. Ik had gedacht dat ik hele dagen in mijn pyjama zou doorbrengen, maar ik ben productiever dan ooit. Ik voel dat er een last van mijn schouders valt, nu we met z’n allen collectief thuisblijven. Ik kan me voorstellen dat het voor velen heel intens is om hun zaak te sluiten, het virus van dichtbij te ervaren of in de zorgsector te werken. Maar de ‘lockdown’ zorgt er ook voor dat je letterlijk en figuurlijk naar binnen kan keren. En dat zie ik bij mensen om me heen massaal gebeuren. Het is mooi om te zien dat er een bepaald soort bewustwording ontstaat. Is het niet op vlak van wat mensen willen doen met hun leven, dan wel op vlak van hoe we met elkaar, de planeet en de supermarktvoorraden omgaan. (lacht) Thuiszitten valt tot nu toe best goed mee. Dat neemt niet weg dat het behoorlijk intensief is met Kamari. Ik wil deze periode gebruiken om te kijken hoe ik het hierna wil aanpakken. Ik denk dat dat voor velen het geval is. Plots word je geconfronteerd met een zee van tijd om na te denken. Ik ben ook benieuwd wat er hierna nog overeind blijft.  Voor dat virus ons leven beheerste, ging Kamari sinds enkele maanden twee dagen per week naar de opvang. Ik vind het nog steeds moeilijk om die zorg uit handen te geven, maar heb er soms echt nood aan om de deur achter me dicht te trekken. Het blijft zoeken naar een balans. De ene dag slaag ik met glans, de andere dag laat ik hem achter met gemengde gevoelens. Gelukkig heeft Kamari het erg naar zijn zin bij de opvang, wat het voor mij makkelijker maakt. 

Net omdat ik Kamari zo lang thuis heb gehouden, voelde het alsof ik een extra goede reden moest hebben om hem uiteindelijk naar de opvang te brengen. Toen Kamari nog klein(er) was, heb ik thuis niet stilgezeten. Ik schreef het boek ‘Goed Bevallen’, ontwierp een tas voor Laauw en een hoed voor Xandres. En ik deed ook mee aan een groot showprogramma in Nederland. Het was dus best wel een drempel om hem weg te brengen om dingen te gaan doen die ik graag doe, zoals hoeden maken. Dat leek voor mij geen geldige reden. Gewoon omdat het niet aanvoelt als werken. Maar een hoed ontwerpen met een baby op de arm lukt natuurlijk ook niet. (lacht) Ondertussen ben ik gewend aan het idee. Wanneer Kamari bij mij is durf ik weleens lijstjes maken met dingen die ik wil doen wanneer hij naar de opvang is. Daarin heb ik mezelf moeten temperen. Na een paar dagen heb je een to-dolijst die zo overweldigend lang is dat je er liever niet aan wil beginnen. Te lange lijstjes werken voor mij ontzettend verlammend. Meestal hou ik het op een goedgevulde agenda waarin de ene werkafspraak de andere opvolgt. Eens thuis stopt het natuurlijk niet. Ik geef nog borstvoeding en neem de nachten dus voor mijn rekening. Ik denk daar amper over na, maar af en toe dringt het wel door dat je constant aan het zorgen bent.