De afgelopen maanden waren zo druk – op en naast de werkvloer – dat Dorien het steeds uitstelde om een Bossy Story uit te typen. Tot een Whatsappje van een vriendin haar aan het denken en vervolgens aan het schrijven zette… 
“Ik mis mijn leven van voor ik kinderen had”, appte een vriendin me. Het was 03:43 en ik werd voor de zoveelste keer die nacht gewekt door één van de meisjes. Ik besloot borstvoeding te geven en Whatsapp te openen. Beide overbodig, maar soit, ‘s nachts denk ik niet op lange termijn. Ik las het bericht en wist niet meteen wat ik moest antwoorden. Had ik ook dat gevoel? Want hoewel ik die nacht al 10 keer was opgestaan en best wel wilde doorslapen, zou ik voor geen geld terug in de tijd willen. De periode waar ik nu doorga, is loodzwaar, maar het is het ook allemaal waard. Enfin, dat fluistert een stemmetje me toch toe. (lacht) Het enige wat ik voel, is een lichte vorm jaloezie.
Jaloezie? Ik verschoot van mezelf toen ik het woord uitsprak. Het gebeurde niet in dat Whatsapp-gesprek, maar wel in een coachingcall met Anne van Camp Bluff. Voor ik het zelf goed en wel besefte, vertelde ik haar dat ik ook wel eens wilde doorwerken. En doorslapen. En dooreten. En doorwerken! Je weet wel, zelf mijn agenda bepalen, dag én nacht. Zoals een single mom*, die haar kinderen om de week ziet. Hoe heerlijk zou het zijn mocht ik me de ene week volop op Bossy kunnen storten om daarna een week 200% mama te zijn. Duidelijk, praktisch, grenzeloos… En vol gemis, dat ongetwijfeld ook. 
BOSSY_DorienCamps_BuroBonito
© BURO BONITO
Ik leerde dat vergelijkingsdrang me geen meter verder helpt, laat staan dat het me gelukkiger maakt.
Mijn woorden waren nog niet koud of ik schaamde me, alweer. Wordt wat ik zeg niet meer gefilterd wanneer ik niet voldoende slaap? Want ik hou van mijn gezin en elk individu dat er deel van uitmaakt, met of zonder dikke billekes. Ik wil helemaal niet scheiden of gescheiden zijn. Zo nu en dan eens, een nachtje, maar niet voor een week?! Ik zou ook de drive die ik voel als ik aan Bossy mag werken, niet kunnen missen… Conclusie: ik hou van mijn leven dat ik zelf creëerde, zowel op als naast de werkvloer. Vanwaar dan die jaloezie?
“Het mag je raken”, zei Anne. En samen met haar woorden viel er 200 kilo van mijn schouders. Oef, ik ben normaal. “Laat wat je aandacht trekt, op Instagram of elders, een spiegel zijn, maar blijf eren hoe jij werkt, hoe jij leeft.” Ik leerde daar en dan dat vergelijkingsdrang me geen meter verder helpt, laat staan dat het me gelukkiger maakt. We brainstormden over een leven zonder sociale media, zonder (figuurlijke) spiegels of gras dat elders groener lijkt. Het voelde bevrijdend. Alsof ik een duwtje kreeg in de richting die ik al die tijd al uit(slaap)wandelde. De juiste richting. 
Dat willen ruilen met het leven van een ander, of met je jongere zelf, is enerzijds doodnormaal. Anderzijds zorgt het voor overbodige onrust. Waarom zou je je kop zot laten maken door iemand die niets (meer) met jou en je leven te maken heeft? Volg je eigen uitgestippelde** tijdslijn, elke dag opnieuw. Het maakt echt niet uit hoeveel stappen je vandaag precies zet, zolang de richting maar goed voelt. 

*met heel veel liefde voor elke (single) mom 

**Ik wilde aan deze wel zeer persoonlijke story geen semi-commerciële CTA koppelen, maar ik kan bijna niet anders. Want ik weet dat de vraag gaat komen: hoe dan? En aangezien we momenteel bezig zijn met een praktische tool (als onderdeel van de nieuwe Summer Box) om je tijdlijn uit te stippelen, verwijs ik je met veel plezier door naar onze wachtlijst, zodat je er als eerste van hoort.

Beeld: Buro Bonito

door Dorien Camps