Binnenkijken, stiekem doen we het allemaal graag. En al helemaal wanneer het over de werkplek van ondernemende vrouwen gaat. Waar werken ze, hoe ziet hun dag eruit en wat mag absoluut niet ontbreken in hun werkplek?
Van apotheker tot business development manager, dat is het carrièrepad van Caroline Vercauteren. In 2017 nam ze het vleesverwerkingsbedrijf van haar schoonouders over en sindsdien is ze niet te stoppen. Onder de noemer BonRill steekt ze rillettes in een hip jasje en onlangs voegde ze een reeks veggie spreads aan het assortiment toe. Wij namen een kijkje achter de schermen van het Ieperse bedrijf.
Van apotheek naar vleesverwerkingsbedrijf, een serieuze carrièreswitch! Hoe kwam je in de vleessector terecht?
Nadat ik als apotheker afstudeerde aan de Universiteit van Leuven was ik vijf jaar als zelfstandig vervanger aan de slag. Ik deed mijn job graag, maar het was heel intensief en ik miste een uitdaging, een groter doel. Thomas, mijn man, is de vijfde generatie in een slagersgeslacht en zou het vleesverwerkingsbedrijf van zijn ouders overnemen, maar hij had intussen carrière gemaakt bij een Amerikaans farmaceutisch bedrijf. Ik zag potentieel in het bedrijf van zijn ouders en stelde voor om de plaats van Thomas in te nemen.
Je schoonouders waren meteen akkoord?
Dat ging stap voor stap. In 2017 zijn Thomas en ik eigenaar geworden van het bedrijf, maar zijn ouders bleven er in het begin nog werken. Ik moest me echt bewijzen want mijn schoonouders hadden nooit met iemand extern gewerkt en de generatiewissel was voor hen niet vanzelfsprekend. Urenlang zat ik naast mijn schoonmoeder terwijl ze uitlegde hoe alles in het bedrijf al jaren gebeurde. Het gevolg? Ik leerde weinig bij en kon de noodzakelijke modernisering niet doorvoeren. Na heel wat intense discussies hebben mijn schoonouders uiteindelijk beslist om de fakkel definitief door te geven.
En toen was het tijd om je eigen, meer moderne stempel op het bedrijf te drukken.
Klopt. Door het verouderde businessmodel bleef het netwerk van de vorige generatie beperkt tot regionale slagers en horeca. Er was zoveel potentieel, maar daar werd te weinig mee gedaan. Ik begon volop te netwerken en zorgde voor een website, marketing en co. Ook de naam van het bedrijf moest veranderen. Vleeswaren Vandromme NV had nogal een ‘BOMA worst vibe’ en bovendien was een oer-Vlaamse naam niet interessant voor de export. Uiteindelijk werd het BonRill-Vandromme Finest Food.
Je nam meteen veel hooi op je vork. Was het moeilijk om structuur te bewaren?
Ik ben van nature uit een chaotisch persoon. Omdat we iemand nodig hadden die de productie leidde, gingen we op zoek naar een externe CEO. Zo kwamen we terecht bij Alain Monteyne. Al snel werd hij voor mij een vaderfiguur, een mentor. Hij brengt structuur waar ik chaotisch ben en geeft me de nodige feedback. En dan is er nog mijn rechterhand, Annelies. Ook zij brengt de nodige structuur in mijn leven.
Hoe ziet een gemiddelde werkdag eruit voor jou?
Ik sta op rond zeven uur en maak de kindjes klaar voor school, ontbijten doe ik niet. Rond kwart na acht zet ik de kinderen af en rij ik door naar kantoor. Tegen kwart voor negen ben ik meestal aan de slag. Mijn bureau is een kleine ruimte omdat ik er nauwelijks zit. Meestal loop ik rond, vind je me in de vergaderzaal of ben ik op de baan met de auto of camionette. Ook ‘s middags durf ik de lunch al eens te vergeten of stop ik in een tankstation voor een broodje. Niet gezond, daar ben ik me van bewust, maar alles moet snel gaan zodat ik rond vijf uur mijn dochters weer kan ophalen. Céleste (3) gaat naar school, Marie-France (1,5) naar de crèche. Eens de avondshift met de kinderen erop zit, klap ik mijn laptop weer open en begint het administratieve luik van de dag, meestal tot een uur of elf. Ik besef dat ik die laatste gewoonte op termijn moet afbouwen, maar voorlopig werkt het zo perfect.
“Sinds ik drie jaar geleden in het bedrijf stapte, heb ik nooit meer last van dat vervelende maandaggevoel.”
Werken, voor de kinderen zorgen, de tijd voor jezelf is voorlopig schaars?
Er is inderdaad weinig tijd voor zelfzorg, deels vanuit een soort schuldgevoel. Overdag zit ik vaak in de auto en dat voelt voor mij niet als werken aan. De tijd die ik daar verlies, wil ik ‘s avonds inhalen. Verder heeft het ook met zelfliefde te maken, jezelf op de eerste plaats durven zetten. Ik vermoed dat ik de rust zal terugvinden wanneer het bedrijf op kruissnelheid is, maar voorlopig staan mijn werk en gezin op nummer één.
En als er dan toch eens ruimte is voor ontspanning?
Een keer per week volg ik pilates in Kortrijk, vooral voor het drankje met vriendinnen achteraf. (lacht) En ik ga er graag een nachtje tussenuit met mijn man. Zo gingen we een aantal weken geleden naar Cadzand. We vertrokken op vrijdagavond, hadden een leuke tête-à-tête met een goed glaasje wijn en konden lang uitslapen. ‘s Ochtends nog een lekker ontbijt en weer naar huis. Dat mag van mij gerust wat vaker gebeuren.
Je stapte het ondernemerschap in toen dochter Céleste nog een baby was. Hoe ervaar je de combinatie tussen ondernemen en het moederschap?
Ik zie mijn kinderen doodgraag, maar hou ook enorm van mijn werk. Gelukkig wonen we in Ieper, waar werk, school en crèche zich in een straal van drie kilometer rond ons huis bevinden. Dat geeft me de ruimte om zelf het huishouden te doen en voor de kinderen te zorgen. Maar het is een feit: ondernemen doe je niet voor de vrije tijd. Het is een passie, een spel waarin je je volledig kan verliezen. Sinds ik drie jaar geleden in het bedrijf stapte, heb ik nooit meer last van dat vervelende maandaggevoel. (lacht)
Wat mag er niet ontbreken op je werkplek?
Mijn laptop en een notitieboekje. Ik moet alles op papier zetten of het gaat verloren. Mijn notitieboekje is trouwens geen hip exemplaar, dan is mijn dochter er gegarandeerd mee weg. (lacht) Vroeger stond ik ook gekend om mijn opvallende gsm-hoesjes. Die hoesjes heb ik nu – als ondernemer – ingeruild voor een meer ingetogen exemplaar. En als ik ‘s avonds thuis aan de slag ga, neem ik er steevast een theetje bij. Dat helpt me om in the zone te komen en mijn focus te bewaren.
Als je terugblikt op de voorbije drie jaren, waar ben je dan het meest trots op?
Op het feit dat ik doe wat ik doe. Waarom zou ik in mijn comfortzone blijven als het daarbuiten zoveel leuker is?! Trots is het trouwens niet echt, eerder dankbaarheid voor het feit dat ik dit kan doen en dat het me lukt, net dankzij wie ik ben. Mocht ik een gesloten en beredeneerd persoon zijn, zou ik waarschijnlijk niet staan waar ik nu sta. Het loopt niet altijd van een leien dakje, maar het is net door wie ik ben én door het team rondom me, dat het lukt.
Tot slot: welke tip wil je nog meegeven aan de Bossy-lezers?
Ik heb soms het gevoel dat mensen willen ondernemen omdat ze ondernemer willen zijn. Dat klopt niet volgens mij. Je moet het doen omdat je een bepaalde passie hebt, omdat het voor jou de enige optie is, niet omdat je de stempel van ondernemer wil. En verder: blijf jezelf. Je hoeft je niet voor te doen als iemand anders, dan val je gegarandeerd door de mand. Als ondernemer in de voedingsindustrie zou ik me als een echte foodie kunnen profileren, maar het tegendeel is waar. Ik ben een levensgenieter, geen chef. BonRill is er voor mensen zoals ik, die snel, eenvoudig en lekker willen genieten. ‘Work hard, play hard!’, dat is mijn motto.
Meer Caroline? Volg haar en BonRill dan via Instagram.
Beelden: Isabeau Reynvoet
